In het algemeen was een branderij een kleinbedrijf. Het type branderij was een vierbaksbranderij. Dat betekende dat er per etmaal 4 bakken werden beslagen, vier in gisting waren en 4 werden afgestookt. Er vonden drie tot vier arbeiders werk. Wilde iemand een branderij beginnen, dan diende hij/zij over ongeveer ƒ25.000 te beschikken voor de aanschaf en inrichting van een branderij, plus een kapitaal van ƒ8.000 voor de aanschaf van voorraden en uitbetaling van salarissen etc. gedurende een productiejaar. Het jaarlijks rendement van een branderij bedroeg al snel 15%. Een prima belegging dus. Bij een belegging liet de eigenaar de productie over aan zijn meesterknecht en had alleen oog voor de winst. Uitbreiding van de productie werd verkregen door het oprichten van een tweede branderij en niet door uitbreiding van de productie in de al bestaande branderij. Bedrijven, die met de Branderijen waren verbonden waren: Mouterijen – Distilleerderijen – Molens – en de Emballage-industrie.

De branderijen vormden veruit de belangrijkste tak van nijverheid in Schiedam in de tweede helft van de 19e eeuw. In deze bedrijven vervaardigde men uit rogge en gemoute gerst, moutwijn, gist en spoeling. De moutwijn diende als grondstof voor de bereiding van jenever, de spoeling werd als veevoeder gebruikt. Gedurende bijna de 150 jaar van haar bestaan geschiedde de productie via de z.g. Oud-Hollandse methode. In het kort kwam het hier op neer: gelijke delen gemalen gerstmout en rogge werden in water bij een temperatuur van ongeveer 66 graden Celsius met elkaar vermengd en het geheel met roerspanen krachtig doorgeroerd of – zoals de technische term luidt – beslagen. Een groot deel van het graan loste dan op en er trad een versuikeringsproces op. Wanneer dit versuikeringsproces voltooid was, werd het graanbeslag met koud water verdund, waardoor gelijktijdig verdunning en afkoeling plaats vond.

Moutwijn
De onopgeloste graandelen bezonken en de heldere vloeistof werd afgegoten en afgelaten op vlakke bakken. Met gist (afkomstig uit de bierbrouwerijen) werd dan in deze heldere vloeistof een gistingsproces op gang gebracht. De gistgroei, die gelijktijdig met de gisting plaats vond, was te herkennen aan een schuimlaag aan de oppervlakte en door afzetting van gist op de bodem van de gistingsbak. De vrij heldere vloeistof tussen de schuimlaag en de gistafzetting werd afgetapt en aan een drievoudige destillatie onderworpen ter verkrijging van moutwijn!

Op 1941 vraagt J.P. Tomasini ( 2 augustus 1907 Rotterdam) een Hinderwetvergunning voor het opstarten van een houtzagerij aan de Overschiesestraat 60 in Schiedam. Het gezin op de vlucht geraakt voor het oorlogsgeweld in Rotterdam (bombardement mei 1940), betrok een woonhuis aan de Houtstraat 24B¹ in Schiedam-Zuid (De Gorzen). Van hun voormalige woonhuis aan de Zegwaardstraat 31C in Rotterdam was weinig meer over.

Adrianus Willem Jacobus Standaart was een zondagskind, geboren op 12 februari 1882 in Rotterdam. Hij was vernoemd naar zijn grootvader van moeders kant, Adrianus van de Haspel (1824-1911), orgelbouwer bij Kam & Van der Meulen, vooral actief in de Rotterdamse regio, maar leverancier van orgels in het hele land. Zijn opa was er mede-eigenaar van. Hij bracht zijn kleinzoon de liefde voor het vak bij. Het echte ambacht leerde Adriaan bij de wereldberoemde orgelbouwer Pieter Maarschalkerweerd in Utrecht. Adriaan Standaart keerde in 1900 terug naar Rotterdam, vakbekwaam opgeleid en nog maar achttien jaar oud. 

Opa Adriaan was als gevorderde zeventigplusser aan het afbouwen, maar had vreugde in het pionieren van zijn kleinzoon. Zo kwam het dat Adriaan Standaart in 1904 met hulp van opa een eigen orgelmakerij kon oprichten onder de naam: Ateliers voor Kerkorgelbouw A. Standaart, gevestigd aan de Scheepmakershaven in Rotterdam. Zoals Adriaan bij de Maarschalkerweerds had gezien, koos hij ook voor een fabrieksmatige opzet, waardoor hij de orgels tegen een voordelige prijs kon leveren. Zo veranderde de bedrijfsnaam in N.V. Standaart’s Orgelfabrieken, inmiddels verhuisd naar de Raephorststraat in het Oude Noorden van Rotterdam en later gevestigd aan de Zoomstraat, iets verderop in de wijk. Maar met de verhuizing naar de Gerrit van de Lindestraat in het Nieuwe Westen kwam hij al dichter bij Schiedam. 

Schiedam, bouw van theaterorgels
Tot 1920 bouwde Standaart alleen kerkorgels, maar daarna specialiseerde hij zich in orgels voor concertzalen en ook bioscopen, zodat de ‘stomme films’ van geluid konden worden voorzien. In 1923 kwam Standaart naar Schiedam en vestigde het bedrijf zich aan de Nieuwe Haven 83. Er werkten veertig man. Standaart fabriceerde eenklavierorgels met een degelijke mechanische tractuur. Standaart bouwde in Schiedam meer dan veertig orgels voor theaters in het hele land. Ook het VARA-orgel, de stadhuisorgels op de Coolsingel in Rotterdam en in Schiedam, het kerkorgel van de Vrijzinnige Geloofsgemeenschap NPB aan de Westvest 90 en het Passagetheater, waar Joop Walvis beroemd mee werd. 

Naamloze Vennootschap
In 1928 werd het bedrijf omgezet in een Naamloze Vennootschap met een aandelenkapitaal van ƒ300.000 verdeeld in 300 aandelen van elk ƒ1.000. Er was ƒ155.000 volgestort. In het jaarverslag over 1928 ingediend bij de KvK kunnen we al lezen dat er waarschuwingen in zaten voor de toekomstige ontwikkeling van het bedrijf. Vanwege de hoge invoerrechten en de hoge devaluatie van het Britse pond zag Standaart zich genoodzaakt een fabriek aan te kopen in Londen om de productie daar te starten voor opdrachten verkregen binnen het Verenigd Koninkrijk. Ook in andere Europese landen had Standaart agenturen, zoals bijvoorbeeld in Duitsland. De winstmarges op de afgeleverde concertorgels waren minimaal om de toenemende concurrentie het hoofd te kunnen bieden. Daarom werd, door de tegenvallende afzet, de vestiging in Antwerpen in 1930 gesloten. Dat die sluiting niet geheel glad verlopen is, bleek uit het feit dat de Belgen een proces voerden tegen Standaart wegens verduistering en frauduleuze handelingen. De rechtszaak werd gevoerd eind 1940. Een uitspraak van het Antwerpse gerechtshof hebben we tot nu toe niet kunnen vinden.

Faillissement A.W.J. Standaart Sr.
Vóór het faillissement op 29 mei 1935 richtte A.W.J. Standaart Sr. op 20 februari 1935 met zijn zoons dr. A.W.J. Standaart Jr. en Cor Standaart de “Standaart Orgelfabriek” op. Dit bedrijf wilde de “fabricage van en handel in orgels en muziekinstrumenten en deszelfs onderdelen in den ruimsten zin des woords” voortzetten. Dr. A.W.J. Standaart Jr. werd met zijn vader vennoot in deze firma. Dit bedrijf bleef buiten het faillissement. Met deze constructie konden veel werknemers hun baan behouden. Toen het “oude” bedrijf in 1935 failliet ging, werd het grootste gedeelte van de inventaris overgenomen door de orgelmaker Dekker uit Goes. Voor de onderhoudswerkzaamheden werd voor het faillissement op 18 maart 1935 de commanditaire vennootschap “Standaart orgel onderhoudsdienst” opgericht waarin ook de heer Kavelaars in betrokken was. Op 1 april 1935 werd A.J.W. Standaart Sr. er bedrijfsleider.

Maar in 1935 ging de orgelfabriek failliet. Er waren in de crisistijd van het interbellum te weinig theaters. Tijdens de bouw van het AVRO-orgel ging Standaart failliet. Het orgel is afgebouwd door de Engelsman Compton. De bedrijfspanden aan de Nieuwe haven 83 zijn een jaar later verkocht aan de N.V. Cacao Chocoladefabriek ‘Baronie’²⁾. A.W.J. Standaart verhuisde naar de Westvest 90a (tegenover molen ‘De Walvisch’). Op het adres Westvest 90c vestigde zich ‘Standaart’s Reportagedienst’. In het adresboek 1941 stond dat bedrijf onder de noemer ‘Versterker-Installaties’. Waarschijnlijk dat vanaf dat adres orgeldemonstraties werden verzorgd. De afwikkeling van het faillissement werd in 1940 bekrachtigd. In 1942 werden twee nevenactiviteiten beëindigd. Opheffing van de  commanditaire vennootschap “Standaart orgel onderhoudsdienst” op 30 november 1942.
Opheffing op 24 november 1942 van het bedrijf van A.W.J. Standaart jr. “Atelier voor Kerk- en Concertorgelbouw Dr. A. Standaart”.

Dr. A.J.W. Standaart Jr.
In 1927 werd in Antwerpen, wegens de grote vraag naar orkestorgels in België, een filiaal geopend. Als directeur van de Belgische vestiging werd A.W. Standaart jr. aangesteld. Hij vervulde deze functie tot 1 januari 1931. Vanaf die datum aanvaardde hij een functie als General manager bij de Duitse orgelbouwer Philips A.G. in het Duitse Frankfurt-Aschaffenburg. Hij verwierf op 22 februari 1935 aan de Western Universiteit in Berlijn de graad van Doctor in de Technische Wetenschap met zijn proefschrift “Nieuwe inzichten op het gebied der toonvorming en der periodieke wijzigingen van den aerodynamischen druk in orgelpijpen“. Het interessante van dit proefschrift (dat hij aan zijn vader opdroeg) is dat het een beeld geeft van de opvattingen over de orgelbouw in die tijd, met betrekking tot bv. dispositie, mensurering en intonatie en de te gebruiken materialen voor het pijpwerk. Wanneer hij precies terugkwam naar Nederland is niet bekend. Eenmaal terug in Nederland richtte hij op 23 november 1935 zijn eigen bedrijf op met de naam het ‘Atelier voor Kerk- en Concertorgelbouw Dr. A. Standaart‘⁸⁾. 

Persoonlijk leven dr. A.J.W. Standaart jr.
Hij huwde op 30 augustus 1927 met de Duitse Elisabeth Steiner. Dit huwelijk werd ontbonden op 19 december 1933. Zijn tweede huwelijk was op 23 augustus 1934 met Josina Cornelia Streefkerk van wie hij scheidde op 2 mei 1941. in de overlijdensadvertentie van zijn vader van  12 januari 1958 staat als partner van A.W. Standaart jr. mevrouw M. Standaart-Duys vermeld. Hij verliet het bedrijf in 1946 en vertrok later naar Amerika. Hij stichtte in Suffolk (bij Richmond in Virginia) een orgelfabriek: ‘Standaart Organ Company’. Op 23 augustus 1976 overleed hij in Winston Salem (USA).

Pand aan de Noordvest 42
De materialen, die na het faillissement nog over waren, werden opgeslagen in het bijgebouw van de oude Stoommolen ‘De Draak’. Vandaar uit werden onderhoudswerkzaamheden verzorgd voor alle Standaartorgels. In 1939 brak brand uit in het pand. Binnen twee uur was er van de gebouwen niets meer over. Gelukkig wist de brandweer het naastgelegen gebouw van de stoommolen ‘De Draak’ te behouden. In de avond voor de brand had Standaart een groot kerkorgel het pand binnengebracht voor onderhoud en restauratie. Standaart was niet verzekerd. Standaart kon dat ook niet, omdat zijn medehuurder van het pand het ‘Zaagselbedrijf De Regt’ was. Geen enkele verzekeraar wilde dat bedrijf verzekeren. De verzekeringsmaatschappijen vonden het risico te groot. Het op de bovenverdieping wonende gezin met 8 kinderen was ook niet verzekerd. Er deden zich geen persoonlijke ongelukken voor. De enige, die in de vlammen omkwam was de hond van het zaagselbedrijf.

C.A. Standaart
In november 1935 werd onder telefoonnummer 67569 het pand aan de Julianalaan 98a (?) aangesloten met als omschrijving C.V. Standaart’s Orgelonderhoudsdienst. Cor Standaart kreeg in 1936 via een door de Rechtbank verleende handlichting groen licht een onderneming op te starten: “tot het vervaardigen van orgels en onderdelen, het beschikken over zijn ontvangsten en uitgaven, het sluiten van overeenkomsten, aangaan van verbintenissen, sluiten van arbeidsovereenkomsten, kopen en verkopen van materialen en andere goederen, openen en houden van bank-, en postrekeningen en het doen van: al datgene dat op voornoemd bedrijf betrekking heeft”.

Een jaar na de Tweede Wereldoorlog vroeg Cor Standaart een Hinderwetvergunning aan voor voortzetting van het bedrijf aan de Noordvest 18. Het bedrijf in Schiedam bloeide op. In 1947 berichtte de Nieuwe Schiedamsche Courant dat Standaart samen met een circusartiest (een bekende Nederlandse muzikale clown) een methode had bedacht, waarmee je met een accordeon het orgel kon bespelen. Zo kon de organist te midden van het publiek het orgel laten klinken. Na een jaar lang in 1954-1955 als plaatsvervanger voor de organist (Joop Walvis) van het Passagetheater te hebben gewerkt, ging hij op tournee (samen met de Schiedamse zanger Wim Scholten) door Nederland met een in de Verenigde Staten gekocht Hammond-orgel dat door Standaart aangepast en uitgebreid was. Hij verzorgde met dit orgel ook enkele gastoptredens in Hotel ‘De Kroon’ aan de Koemarkt in Schiedam. Aan het begin van de 60-er jaren was hij de vaste organist van de bioscoop ‘Cinerama’ in Rotterdam. In 1963 vertrok hij naar Arnhem en werd de organist van het Rembrandt Theater.