Wie over de Westerhavenbrug gaat, kan er niet omheen: het er naast gelegen café ‘De Nieuwe Brug’.

Mieke Wigmans, inmiddels eigenaresse van coachingscentrum Lucky U aan de Groenelaan, heeft van 1987 tot 1993 het café onder haar hoede gehad.

Op die periode kijkt Mieke met veel plezier terug: ze organiseerde dansavonden, mensen kwamen aan de kade vissen, en af en toe werden in het achterzaaltje zelfs aerobics-lessen gegeven! Het terras langs het water zat bij elke zonnestraal al helemaal vol.

Mieke heeft veel herinneringen aan het café dat vernoemd is naar de Westerhavenbrug. Zo blikt ze terug op die ene Koninginnedag waarbij een stel vaste klanten met baby binnenkwam, maar per ongeluk zonder baby weer weggingen. Gelukkig was daar Mieke, die het kindje heeft verzorgd, en een vriendelijke meneer die wel een stel luiers van zijn woonboot kon halen.

Dit is voor Mieke heel kenmerkend voor de klandizie in De Nieuwe Brug: iedereen kende elkaar en stond altijd voor elkaar klaar. Ze werd dan ook erg close met de vaste klanten: de meesten herkennen haar nog steeds op straat als ‘Mieke van het café’. Ook vragen mensen haar nog wel eens om het nummer ‘Blue Bayou’ te zingen – terwijl Mieke helemaal niet kan zingen. Het was namelijk vaak zó gezellig in De Nieuwe Brug dat zelfs dat niet uitmaakte!

Ondanks alle ervaringen en herinneringen aan De Nieuwe Brug heeft Mieke in 1993 het café opgegeven om haar échte droom achterna te jagen: het openen van haar eigen kledingzaak op de Groenelaan, Lucky Fashion, wat sinds zes jaar omgetoverd is naar Lucky U.

Marius van Meurs, een Schiedammer in Spijkenisse: vrijwilliger bij het Jenevermuseum en medeoprichter en redactielid van de Facebook-pagina Je bent een Schiedammer als.
Marius heeft in zijn jeugd heel vaak gebruik gemaakt van de route richting de Gorzen over de Westerhavenbrug.

Zijn overgrootouders, Marius van Meurs en Maartje Verboon, woonden in de Hagastraat en ook zijn opa Gerrit werd er in 1880 geboren.
Marius’ andere overgrootouders, Gerrit Hendrik Hoorman en Johanna Cornelia van Zijl, woonden in de Gorzen, en openden er in 1892 een ‘Vleeschhouwerij en spekslagerij’ aan de Groenelaan 54.

Marius’ grootouders, Adrianus Hoorman en Emmigje Bedeaux, namen de slagerij over en kregen daar in 1926 een dochter: Emma Johanna Adriana Hoorman, de moeder van Marius. Zij leerde in de Gorzen Maarten van Meurs kennen, die toendertijd als instrumentenmaker in de Gasstraat werkte. In 1956 werd Marius geboren en kwam uiteindelijk in de Mgr. Nolenslaan te wonen.

Iedere zondag wandelde Marius met zijn ouders en oudste broer naar zijn grootouders, die inmiddels in de Lekstraat woonden. Zij hadden een vaste wandelroute: via de Stadhouderslaan en de Westerhavenbrug richting de Willemskade, de Groenelaan en de Ridderkerksestraat richting de Lekstraat. Terug ging de route regelmatig via de Maasboulevard en het Volkspark.
Toen Marius wat ouder was, fietste hij ook regelmatig op donderdagen de Westerhavenbrug over: op weg naar zijn oma die dan altijd lekkere dingen aan het bakken was voor de visite op zondagen. Voor Marius dus genoeg reden om de Westerhaven te overbruggen!

Marius is nog steeds vaak in Schiedam te vinden. Ook de Gorzen bezoekt hij vaak. Onlangs maakte hij nog deze prachtige foto van de brug.

Al haar hele leven woont ze in de Gorzen; Nel van der Marel, vroeger Nel van der Pluijm. Op de Willemskade hoefde ze maar uit het raam te kijken om de Westerhavenbrug te zien. Een prachtige brug die later weer haar uitzicht werd, maar dan vanaf een andere hoek.

Ze verhuisde namelijk naar de Rozenburgsestraat, om een tijdje boven café de Nieuwe Brug te wonen. Ze was bevriend met de dochter van de toenmalige uitbater.

Weer iets later ging Nel boven haar moeder wonen, op de Willemskade. De brug is dus jarenlang van diverse kanten haar uitzicht geweest.

Als klein kind van een jaar of 4 werd Nel al voor de brug op de foto gezet in een sjiek pakje met een feestelijk hoedje. Nel vertelt dat ze altijd goed gekleed was, als enige kleindochter van een naaister. Haar oma genoot ervan haar als meisje, tussen al die kleinzoons, prachtig aan te kleden.

De vader van Nel was voor zijn werk veel in het buitenland en stuurde de meest exclusieve en bijzondere stoffen op naar zijn moeder vanuit verre oorden zoals Indonesië en Perzië. Stoffen die in Nederland niet te krijgen waren, zo net na de oorlog.

Net als andere katholieke kinderen, deed Nel haar eerste communie. Als echte Gorzenese deed ze dit in de Heilig Hartkerk. Zoals voor iedere feestelijke gelegenheid, naaide oma een prachtige jurk voor Nel voor deze bijzondere dag. In haar witte communiejurk, genaaid van stof uit het buitenland, ging Nel na de plechtigheid in de kerk op de foto. Dit memorabele moment werd vastgelegd op een vertrouwde plek voor de familie van der Pluijm; voor de Westerhavenbrug.

Vroeger ging de brug nog regelmatig open, voor hout dat in de wetering werd gelegd. De broer en neven van Nel, en later ook haar zonen, gingen vaak met andere kinderen uit de wijk in het ‘balkengat’ spelen op het hout. Springen van balk naar balk, zwemmen in het haventje en roeien in een rubberbootje.

De leden van de directie en familieleden van de oprichters van de werf, Robert en Frido Smulders, waren erg geliefd bij het personeel, zo herinnert Dirk zich. Zij maakten met iedereen een praatje en waren van alles op de hoogte. De gehele familie Smulders is dan ook altijd betrokken geweest bij het bedrijf: zij waren bijna allen ingenieur en waren zodoende altijd bezig met het uitvinden en perfectioneren van allerlei dingen. Gusto hield zich door deze brede interesse met van alles bezig: de werf bouwde zowel bruggen als zeilboten, maar ze hielden ook het patent op torpedo-buizen in onderzeeërs.