Het is al meer dan een jaar (1953) geleden, dat de heer A. Smulders (Werf­ Gusto) met een vriend, de heer T. Groen, per sportvliegtuig een reis rond de Middellandse Zee maakte. Een zakenreis met een zeer sportieve inslag. De heer Groen heeft destijds het dagboek van deze reis en een serie artikelen in het Algemeen Dagblad gepubliceerd. Het geheel is een vermakelijk verhaal geworden en met toestemming van de schrijver nemen wij enkele gedeelten van dit dagboek hier over.

De reis begon op 3 October 1953 op het Vliegveld Ypenburg en eindigde op dezelfde plaats op 9 November 1953. Châlons sur Saone was het doel van de eerste dag, maar het werd niet gehaald. De dag besloot met een landing te Auxerre. De volgende dag ging het van Auxerre naar Nice. Op weg naar Nice doken we de prachtige Rhône-vallei in en de rivier was onze gids. Tot Avignon, waar de wereld scheen te eindigen in een immens pak wolken, waaruit een miezerige regen droop en waarvan de radio ons vertelde, dat het beter was er niet door te dringen. Terug naar Avignon. Halverwege ontdekten we een bres: de route naar Marseille. Maar tegelijkertijd bemerkten we nog iets anders: het werd warm in het toestel, hoewel de lichte brandlucht ook van onze Franse sigaretten kon komen. We vroegen peilingen en zochten hier tussendoor onze weg naar Marseille, waar we toen om voor half vier aan de grond kwamen. En weer hadden we ons doel gemist.
5 October: Marseille-Rome. Werkelijk dacht ik, dat we vandaag in brand zouden gaan. Om tien over tien uit Marseille vertrokken, begonnen na een kwartier de meest verdachte geuren de cabine binnen te waaien en de heerlijke azuren kust verloor haar aantrekkelijkheid. Slechts het vliegveld Nice lag daar stralender dan ooit. Na een uur en tien minuten vliegen stonden we daar te repareren; voorlopig nog te controleren. Totdat ik mijn hand snel van het weerstand relais tussen dynamo en batterij moest terugtrekken om hem niet te doen verkolen. Na een provisorische reparatie om precies twee uur weer de lucht in. Het ging prachtig. Tot 60 km voor Rome, waar een versterkte brandlucht onze wensen weer laag bij de gronds maakte. Waar voorlopig geen kans op was, vooral niet toen even later onze kunstmatige horizon brak. Het gezicht op het vliegveld Ciampino bracht ons het gehele repertoire van opgewekte Italiaanse liederen op de lippen, wat eenmaal op de grond, overging in de bloedigste opera, toen men ons vertelde, hoeveel het zou kosten om het te laten repareren. Twee uur van administratieve beslommeringen namen de voorbereidingen voor een testvlucht van tien minuten in beslag, toen de Lia ( Italiaanse vlieg­dienst) de gerepareerde relais had afgeleverd. De brandlucht verdween niet. Weer ging het apparaat er uit. In een onbewaakt ogenblik begon een jongen van 15 jaar het relais, met het door deskundige ingenieurs wetenschappelijk zo nauwkeurig vastgestelde aantal wikkelingen, af te wikkelen en ieder kreeg de zenuwen.
Toen de jongen uitgespeeld was, bleek dat de draad niet voldoende geïsoleerd was. Voor straf moest het jongetje alles weer in elkaar zetten en hoewel het nog iets warm werd, bleek het relais per­fect in orde te zijn. Voor straf kreeg de jongen van ons nog een flinke fooi. ….. Maar met dit al waren we twee dagen kwijt ge­raakt. 

wordt vervolgd!

Bron+Foto’s: I.H.C. Het Zeskant juli 1955
Fotograaf: Onbekend

Stichting Erfgoed Werf Gusto 2019

Laatst bijgewerkt op: 8 november 2019