Al haar hele leven woont ze in de Gorzen; Nel van der Marel, vroeger Nel van der Pluijm. Op de Willemskade hoefde ze maar uit het raam te kijken om de Westerhavenbrug te zien. Een prachtige brug die later weer haar uitzicht werd, maar dan vanaf een andere hoek.

Ze verhuisde namelijk naar de Rozenburgsestraat, om een tijdje boven café de Nieuwe Brug te wonen. Ze was bevriend met de dochter van de toenmalige uitbater.

Weer iets later ging Nel boven haar moeder wonen, op de Willemskade. De brug is dus jarenlang van diverse kanten haar uitzicht geweest.

Als klein kind van een jaar of 4 werd Nel al voor de brug op de foto gezet in een sjiek pakje met een feestelijk hoedje. Nel vertelt dat ze altijd goed gekleed was, als enige kleindochter van een naaister. Haar oma genoot ervan haar als meisje, tussen al die kleinzoons, prachtig aan te kleden.

De vader van Nel was voor zijn werk veel in het buitenland en stuurde de meest exclusieve en bijzondere stoffen op naar zijn moeder vanuit verre oorden zoals Indonesië en Perzië. Stoffen die in Nederland niet te krijgen waren, zo net na de oorlog.

Net als andere katholieke kinderen, deed Nel haar eerste communie. Als echte Gorzenese deed ze dit in de Heilig Hartkerk. Zoals voor iedere feestelijke gelegenheid, naaide oma een prachtige jurk voor Nel voor deze bijzondere dag. In haar witte communiejurk, genaaid van stof uit het buitenland, ging Nel na de plechtigheid in de kerk op de foto. Dit memorabele moment werd vastgelegd op een vertrouwde plek voor de familie van der Pluijm; voor de Westerhavenbrug.

Vroeger ging de brug nog regelmatig open, voor hout dat in de wetering werd gelegd. De broer en neven van Nel, en later ook haar zonen, gingen vaak met andere kinderen uit de wijk in het ‘balkengat’ spelen op het hout. Springen van balk naar balk, zwemmen in het haventje en roeien in een rubberbootje.