De witte slagersjassen werden regelmatig naar de stomerij van Nico Nijman gebracht, naast de Westerhavenbrug. Daar werden ze gewassen en gesteven en werd Guus, of een van zijn broers of zussen, op pad gestuurd om de schone, spierwitte slagersjassen weer op te halen.

De Gorzen was een heerlijke wijk om op te groeien. Een klein eilandje op zich. Een wijk met wel vier kruideniers, vijf slagers en meerdere bakkers. Met ook veel ruimte om te spelen, zo herinnert Guus het zich. Maar als zoon van de slager was het wel oppassen geblazen en moest je weinig kattenkwaad uithalen, want iedereen herkende je.

De bruggen aan de randen van de wijk vormden de natuurlijke grenzen. Slechts één keer heeft Guus zich als negenjarige over die natuurlijke grens gewaagd. Het was nog per ongeluk ook. De drumband van de Gusto marcheerde door de wijk.
Betoverd door de prachtige muziek liep kleine Guus haast in trance achter de band aan. Machtig mooi vond hij het!

Guus ging op in het spektakel, de muziek, de vaandels en de kostuums van de bandleden… Hij had helemaal niet door dat hij zich behoorlijk ver van huis bevond.

Ergens in de Liduinastraat werd de negenjarige Guus ‘wakker’. Door een oplettende voorbijganger werd hij als zoon van de slager uit de Gorzen herkend en achter op de fiets naar huis gebracht.
Of zijn ouders erg boos waren, weet Guus niet meer, maar de gebeurtenis heeft wel diepe indruk op hem gemaakt.

De drumband van de Gusto heeft Guus later nog vele malen zien optreden, omdat zijn broer trompet is gaan spelen bij de muziekvereniging Gusto.

Bovendien was Guus als misdienaar van pastoor Donkers in de Heilig Hartkerk enkele malen aanwezig bij de inzegening van bepaalde schepen, die gemaakt werden bij de Gusto.
Zo herinnert hij zich nog een Frans schip, waarvan de eigenaar graag wilde dat het gezegend werd. Een officiële plechtigheid, uitgevoerd door pastoor Donkers met uiteraard ook een optreden van de drumband.