Als jongen in dienst bij de Gusto gekomen
begon ik mijn loopbaan natuurlijk heel klein,
moest brieven, couranten, etc. rondbrengen
en dagelijks in Directie—kamer zijn.
Daar binnen kwam je niet gewoon
zo iets moest men eerst leren.
Men kwam hier niet bij iedereen,
maar voor de hoge heren!
Dus voeten vegen, een bescheiden klop……
de deur geruisloos open,
dan blijven wachten op de mat
vooral niet verder lopen!
Werd dan het woord tot je gericht,
dan mocht je nader treden,
maar …… niet te dicht, dat hoorde niet,
dus werd dit ook vermeden.
Eens, op een dag trad ik naar binnen
mijn voorschriften waren correct vervuld,
beleefd stond ik op de mat te wachten,
doch de Heren bleven in zwijgen gehuld.
Mijnheer Guus zat vol aandacht te schrijven,
de Grote Baas was bezig met een tas,
waarin hij, met geweld papieren,
of anderszins aan het proppen was.
Ze hadden, mij niet opgemerkt,
vijf minuten stond-ik maar te wachten;
tot men mij zou vragen:
“Wat kom je doen? Wat heb je daar”?
Doch plotseling werd ik opgeschrikt!
Een bars geluid klonk in mijn oren:
“Wat moet je”? vraagt Mijnheer Conijn
en ik antwoorde, meen ik, naar behoren:
“Mag ik aan Mijnheer Guus deze brief,
die hij zo even heeft vergeten…….”
Doch voor ik uitgesproken was,
werd ik de deur al uit gesmeten!
mijn antwoord was misschien verkeerd,
maar het zou hoogst onwaarschijnlijk zijn;
hij brulde:. (het klonk door heel het kantoor)
“Wat je hebt, leg je neer en verdwijn”!
Mijnheer Guus was zeker ook geschrokken,
hij keek met een ontsteld gezicht
dat zag ik juist nog, voor ik mijn schreden
verlangend naar de uitgang had gericht.
Mijnheer Conijn stond met uitgestrekte vinger
en riep mijn toen nog daverend achterna:
terwijl ik bijna over het matje struikelde:
“Verdwijn !” en liet nog volgen: “Ga !” .
Nu vele, vele jaren later,
denk ik aan die historie weer
de wereld is toch wel veranderd
wat neemt ons leven vaak een keer.
Nu zie ik geen directie—kamer
doch ik zie barakken, prikkeldraad.
“ik hoor een stem in mijn verbeelding
van een man, die bij de uitgang staat.
De commandant van het kamp is het,
hij ziet vertrekkende heren na,
dan roept hij met de vinger wijzend
“Verdwijn, jullie zijn vrij; dus Ga!”
Die beide woorden en die vinger
ze zijn hier dus de symboliek
het einde van een periode
van jongensleed en van tragiek,
doch aan alle leed komt eens een einde
moge dit “ga” heel spoedig zijn
dan is het voor U en voor ons allen
een blijde dag, een groot festijn !
Tekst: Robberegt.
Tekeningen: P.J. Mulders
Hier kunt u het origineel downloaden.
Stichting Erfgoed Werf Gusto
Laatst bijgewerkt op: 28 april 2019
