Marcel Gorrias zit sinds zijn 22ste in de olie
AAN BOORD VAN DE ILE DE FRANCE, 20° 41′ NOORD, 18° 00′ WEST, DONDERDAGAVOND
MONSIEUR MARCEL GORRIAS heeft na negen jaar de Sahara de rug toegekeerd. Hij heeft de verzengende hitte van de woestijn geruild voor de betrekkelijke koelte van een booreiland en is nu „le chef” van de technische ploeg op de Ile de France. Afgezien van een retourtje Calais-Dover was hij nooit eerder op zee geweest, maar desondanks heeft hij zich deze reis, zelfs in het heetst van de strijd, niet laten imponeren door het machtsvertoon van de Atlantische Oceaan.
“Wat is er die dag mooi werk geleverd”
Wij hebben steeds het volste vertrouwen in de capaciteiten van de sleepbootbemanning gehad. Wij zijn nooit bang geweest dat de zaak wel eens uit de hand zou kunnen lopen. Toen later de tros brak, voorspelde ik dat wij nog voor het vallen van de avond vast zouden staan en heb ik geen gelijk gekregen? Wat is er die dag mooi werk geleverd.” Wij zitten aan het diner in de uitgestrekte eetsalon van de Ile de France. Monsieur Gorrias (37) is de trotse bezitter van een tot de laatste steen zelf ontworpen bungalow aan de boorden van de Loire, niet ver van Orléans. Dat hij er gemiddeld maar twee maanden van het jaar kan toeven, schijnt hem nauwelijks te deren. Blijmoedig is hij ditmaal op weg naar het zeegebied voor de kust van Senegal, waar een nieuw contract van twee jaar zal ingaan, zodra de Ile de France daar op eigen benen staat. Sinds zijn 22ste jaar is hij al in de (Afrikaanse) olie, maar merkwaardig genoeg heeft dat nog geen sporen op hem achtergelaten.
Slecht verstaan
Monsieur Gorrias neemt nog wat kalkoen, schenkt het volgende glas wijn in en knipoogt tegen Arie Dorst. „Prachtkerels, die runners”, zegt hij. „Het is jammer dat wij elkaar zo slecht kunnen verstaan”. Dat is ook de enige klacht van Arie Dorst, de aanvoerder van het runnersteam. „Voor de rest is het allemaal dik in orde. Wij hebben het nog nooit zo goed gehad en wat de Fransen betreft: bijzonder geschikte mensen”. Ondanks het vele en langdurige slechte weer, is het voor de runners geen zware reis geweest. Zij schrijven dat toe aan de unieke kwaliteiten van de Ile de France. Zelfs de poten, die normaal de meeste zorgen baren, hebben geen enkel mankement vertoond.
Mooi werk
,,Booreilanden slepen is mooi werk”, vindt Arie Dorst. „Ik heb er nu vijf gehad. Het langst was ik onderweg met de Offshore 55; die moest van Orange in Texas naar de Perzische Golf. Wij hadden de Mississippi ervoor liggen, die is later afgelost door de Thames. Wij deden er 138 dagen over”. En snel bedenk ik dat wij zondag …. 38 dagen op zee zullen zijn. „De meeste moeite hebben we eigenlijk nog gehad met de Mr. Louie, twee jaar geleden. Wij hebben er drie maanden voor nodig gehad om van New Orleans in Bremerhaven te komen. Tussen de Bermuda’s en de Azoren constant slecht weer, ongeveer zoals wij nu gehad hebben. De tros is zes keer gebroken én bij één van die gelegenheden hebben wij zes dagen liggen drijven. We konden niet aan dek komen want de zeeën liepen er vierkant overheen”.
In middelpunt
Arie Dorst en de andere runners zullen dus node afscheid nemen van de Ile de France. Maar maandag moeten zij er toch aan geloven. Want de Zwarte Zee heeft onmiskenbaar de neigingen gekregen van het (zee)paard, dat de stal ruikt en alles wijst er op dat wij over vier dagen in Dakar zullen zijn. Havenautoriteiten uit Dakar en vertegenwoordigers van de Compagnie des Petrols Total in West-Afrika komen zaterdag al voor besprekingen met een boot naar de sleep. De Ile de France staat in de Senegalese hoofdstad in het middelpunt van de belangstelling. Want mocht het eiland te zijner tijd olie aanboren, dan zal Dakar zeker plaats van vestiging worden voor een raffinaderij. Dat zal een hoogst welkome ruggensteun zijn voor de economie van een jong land in volle ontwikkeling.
Bron: Algemeen Dagblad
Tekst: Piet van den Broecke
fotograaf: Onbekend
Artikelenserie uit collectie familie Lissenberg Schiedam
De Zwarte Zee en Ile de France zijn beide gebouwd door vennoten van I.H.C. Holland N.V. De eerste door Smit te Kinderdijk en de tweede door Werf Gusto te Schiedam.
*Donderdag 6 januari vertrok het boorplatform onder grote belangstelling van de Werf te Schiedam. Op de rivier werd het getrokken door de sleepboten Azië, Europa, Schouwenbank en Steenbank, alsmede de sterkste sleepboot ter wereld, de Zwarte Zee. Op zee ging deze laatste alleen verder met de zware sleep voor een tocht van 2600 mijl. De belevenissen gedurende deze lange sleepreis werden dagelijks in het Algemeen Dagblad beschreven onder de aanduiding: “Op vijf poten naar Dakar”!
Tijdens de tocht naar zee werden o.a. filmopnamen gemaakt voor het bioscoopjournaal (Polygoon) en voor de Nederlandse, Duitse en Engelse televisie.
bron: Gusto Berichten No. 2 1966
Stichting Erfgoed Werf Gusto 2019
Laatst bijgewerkt op: 1 mei 2019
