Ontdekking van een droomeiland in de oceaan
AAN BOORD VAN DE ILE DE FRANCE, 22° 56′ NOORD, 17° 37′ WEST. WOENSDAGMIDDAG
“Ik heet u welkom op Franse bodem.” Het klonk plechtstatig. Roland Valdon, de in een blauwe overall gehulde kok van de Ile de France, bedoelde het goed. Hij schudde me gisterochtend opgewekt de hand, zodra ik langs een touwladder met een dikke laag roest het dikke oppervlak van de Ile de France had bereikt.
EVEN RUSTIG AAN IN DE STOVENDE ZON
Omdat hij een uiterst actief man is loodste hij me zonder tijd te verliezen naar de bemanningsverblijven, waar hij binnen vijf minuten een uiterst gerieflijke hut voor me in gereedheid had gebracht. Eer de motorboot van de Zwarte Zee, onder bevel van eerste stuur Leen de Graaf op haar basis was teruggekeerd, had ik me al geïnstalleerd en was ik begonnen met een verkenning van mijn nieuwe omgeving.
Miniatuur EEG
Hier geen mannen, die dag en nacht de zorg hebben voor de navigatie en voortstuwing van ’s werelds eerste zeesleper, geen oorverdovend gedreun van de twee hoofdmotoren, waaraan de Zwarte Zee haar formidabele kracht ontleent en evenmin een bemanning van dertig koppen om het bedrijf, dat Zwarte Zee heet, draaiende te houden. Maar wel vier Hollandse runners en vijf Franse technici, die samen wonen en werken in een harmonie, die het beste doet verwachten voor de toekomst van de Europese gemeenschappen. Voorts een hoeveelheid ruimte om te gaan en te staan, waaraan je moet wennen na een verblijf van 34 dagen tussen voor- en achterschip van een sleepboot. De maaltijden verdienen zonder voorbehoud het predicaat ,,exclusief”. Dat is het logische gevolg van de culinaire opvattingen, die men op de Ile de France huldigt. Elk gerecht, dat wij hier voorgeschoteld krijgen, vindt zijn oorsprong in de fijne (Franse) keuken van Ronald Valdon.
Verdoofd
Met Arie Dorst, de 37,jarige chef-runner uit Nieuwe-Tonge, rust ik op het helikopterdek hoog boven de zeespiegel uit van de vermoeienissen van de lunch. De Ile de France ligt massief en als een reusachtig fort van louter staal vrijwel roerloos op het water. Een enkele lichte beweging kan even goed het gevolg zijn van de wijn of misschien ook van de hitte, die de zinnen verdooft en die met kracht door het ovenhete dek wordt teruggekaatst. Voor ons uit zwoegt de Zwarte Zee en het schip lijkt van hier niet meer dan een speelgoedbootje in een oeverloze vijver. De runners liggen, verspreid over het dek, te stoven in de felle zon. Behalve Arie Dorst zijn dat Helmuth Rens (22) uit IJmuiden en Jaap Boxhoorn (20) uit Rotterdam. Alleen Gerard (Bob) Nieuwenweg heeft de schaduw opgezocht. Hij is met zijn 65 jaar de oudste bewoner van het eiland en het Franstalige deel van de bevolking spreekt hem daarom goedmoedig met grootvadertje aan.
Volhouder
Gerard Nieuwenweg kan geen afscheid nemen van de zee. Vijf jaar geleden al werd hij gepensioneerd als scheepstimmerman van de Holland-Amerika Lijn. Omdat hij er nog lang niet genoeg van had begon hij bij Smit aan zijn volgende leven. „Zo lang ze mij willen hebben, blijf ik varen”, zegt hij vastbesloten. Misschien willen ze Gerard Nieuwenweg nog wel een jaar hebben. Dan zou hij een halve eeuw zeemanschap vol kunnen maken. Na de middagpauze gaan de mannen weer aan de slag. Want hoewel alle factoren voor een geslaagde vakantiereis aanwezig zijn, het werk kan niet blijven liggen. Duizend en een dingen moeten worden nagelopen; pompen worden beproefd en ook aan deze kant van de draad houdt men een waakzaam oog op de sleepverbinding. Tegen die tijd ben ik al gevlucht voor de zon, die als een oververhitte lampion aan het blauwe gewelf hangt. De afgelopen nacht zijn we de Kreeftskeerkring gepasseerd en daarmee de tropen binnengevaren. Volgens het boekje is het ook hier winter, maar deze gedachte moet op een misverstand berusten!
Bron: Algemeen Dagblad
Tekst: Piet van den Broecke
fotograaf: Onbekend
Artikelenserie uit collectie familie Lissenberg Schiedam
De Zwarte Zee en Ile de France zijn beide gebouwd door vennoten van I.H.C. Holland N.V. De eerste door Smit te Kinderdijk en de tweede door Werf Gusto te Schiedam.
*Donderdag 6 januari vertrok het boorplatform onder grote belangstelling van de Werf te Schiedam. Op de rivier werd het getrokken door de sleepboten Azië, Europa, Schouwenbank en Steenbank, alsmede de sterkste sleepboot ter wereld, de Zwarte Zee. Op zee ging deze laatste alleen verder met de zware sleep voor een tocht van 2600 mijl. De belevenissen gedurende deze lange sleepreis werden dagelijks in het Algemeen Dagblad beschreven onder de aanduiding: “Op vijf poten naar Dakar”!
Tijdens de tocht naar zee werden o.a. filmopnamen gemaakt voor het bioscoopjournaal (Polygoon) en voor de Nederlandse, Duitse en Engelse televisie.
bron: Gusto Berichten No. 2 1966
Stichting Erfgoed Werf Gusto 2019
Laatst bijgewerkt op: 5 mei 2019
