„HEBBEN JULLIE NOG BIER?”
Nachtelijk rendez-vous met zeesleper Oceaan
A/B ZWARTE ZEE, 24° 59′ NOORD, 16° 58′ WEST, DINSDAGMORGEN
“Hebben jullie nog bier?” Er lag een meer dan gewone belangstelling in de vraag, die gisteravond over het water van de Atlantische Oceaan tot ons kwam. Het was het eerste geluid, dat ons zonder tussenkomst van de radio bereikte sinds ons vertrek uit Schiedam, bijna vijf weken geleden.
…EEN GOED SCHEEPJE…
Het was op zijn minst een originele manier van praaien. bedacht door een opvarende van de zeesleper Oceaan, waarmee wij gisteravond in volle zee een ontmoeting hadden. Het schip kwam ons, zonder sleep, oplopen en het rendez-vous vormde een even onverwachte als welkome afwisseling.
Seinlampen
De toplichten van de Oceaan waren rond zeven uur aan de kim verschenen. Het was buitengewoon helder. De haviksogen van matroos Piet van Opzeeland registreerden de aanwezigheid van een schip het eerst. Het begon een uur later net tot ons door te dringen, dat het een sleepboot moest zijn, toen ze daar al met seinlampen aan het werk sloegen. Zwarte Zee en Ile de France lopen nu eenmaal nogal in de gaten. Het duurde niet lang of de kapiteins Post en Pannekoek wisselden ervaringen uit over de V.H.F. en hoofdwerktuigkundige Cor Sas benutte de kans een praatje te maken met zijn broer, de eerste stuurman van de Oceaan. „Goed scheepje”, merkte boots Van Beelen op.
„Ik heb er drie jaar op gevaren.” Piet van Opzeeland dacht er ook zo over. „Ik heb er vorige reis op gezeten. Acht maanden Middellandse Zee en Zuid-Amerika.” De mannen hingen over de reling. Gedurende enkele minuten voer de Oceaan op twintig, dertig meter afstand naast ons op. Haar silhouet stak scherp af tegen het licht van de maan, die als schijnwerper achter de Oceaan stond opgesteld. Het was een romantisch schouwspel en juist daarom deed die informatie naar onze voorraad gerstenat nogal prozaïsch aan. Iemand deelde mee, dat het met ons bier wel goed zat. En dat was het dan.
Lange halen
De Oceaan wierp al haar tweeduizend paarden in de schaal en stoomde langzaam van ons weg. Kapitein Poot bedankte voor de attentie met drie lange halen aan de fluit, een gebaar dat op de Oceaan onmiddellijk werd beantwoord. Een uur later was deze telg van de uitgebreide familie Smit-slepers achter de horizon verdwenen. Dit treffen met de Oceaan betekende voor mij de tweede ontmoeting met deze vijftien jaar oude sleper, die een schitterende staat van dienst heeft De eerste keer dat ik hem in actie zeg was tevens mijn eerste kennismaking met de zeesleepvaart en dat is deze maand precies negen jaar geleden. Een hoogbejaarde Duitse kolen-boot was in zwaar stormweer gestrand op de Banjaard, een verraderlijke ondiepte voor de kop van Schouwen. Ik was aan boord van een Belgische sleepboot, wat de kapitein niet leuk vond, maar hij had me pas in volle zee ontdekt en zodoende was aan die situatie weinig te veranderen. Wij waren met nog drie andere sleepboten, de Belgische Scaldis en de Smit-slepers Maas en Oceaan. De Maas en de Scaldis maakten afzonderlijk vast maar wij lagen op één tros met de Oceaan. Die combinatie leverde een hoeveelheid kracht op waarop het aftandse kolenschip niet was berekend. Na vier uur onafgebroken trekken scheurden we de kluisgaten aan flarden en even later liet de tros het afweten.
Te hoog
Er waren al eerder pogingen gedaan de Duitser vlot te trekken, maar hij zat te hoog op de banken. Toen het weer was opgeklaard, is een deel van de lading overboord gezet. Dat hielp, want een paar nadien hadden de sleepboten wel succes.
Dat was dus in februari 1957 en ik moet nu snel teruggaan tot de orde van de dag. Want straks tal de werkboot van de Zwarte Zee mij wegbrengen naar de Ile de France, waar ik voor enkele dagen de gast zal zijn van de runners en de Franse technici. Het zal een voorproefje zijn van het definitieve afscheid van de Zwarte Zee, dat volgende week onvermijdelijk komen gaat.
Bron: Algemeen Dagblad
Tekst: Piet van den Broecke
fotograaf: Onbekend
Artikelenserie uit collectie familie Lissenberg Schiedam
De Zwarte Zee en Ile de France zijn beide gebouwd door vennoten van I.H.C. Holland N.V. De eerste door Smit te Kinderdijk en de tweede door Werf Gusto te Schiedam.
*Donderdag 6 januari vertrok het boorplatform onder grote belangstelling van de Werf te Schiedam. Op de rivier werd het getrokken door de sleepboten Azië, Europa, Schouwenbank en Steenbank, alsmede de sterkste sleepboot ter wereld, de Zwarte Zee. Op zee ging deze laatste alleen verder met de zware sleep voor een tocht van 2600 mijl. De belevenissen gedurende deze lange sleepreis werden dagelijks in het Algemeen Dagblad beschreven onder de aanduiding: “Op vijf poten naar Dakar”!
Tijdens de tocht naar zee werden o.a. filmopnamen gemaakt voor het bioscoopjournaal (Polygoon) en voor de Nederlandse, Duitse en Engelse televisie.
bron: Gusto Berichten No. 2 1966
Stichting Erfgoed Werf Gusto 2019
Laatst bijgewerkt op: 1 mei 2019
