Madeira is nog ver, maar…
De tros is nog heel en we zijn niet één keer teruggewaaid
A/B ZWARTE ZEE, 43° 53′ NOORD. 16° 27′ WEST.
DINSDAGMIDDAG.
We hebben er twaalf dagen voor nodig gehad, maar de eerste duizend mijl zitten er op. De eerste duizend van in totaal bijna drieduizend woelige mijlen. De Zwarte Zee heeft ze, in haar voortgang zeer energiek belemmerd door het brok weerstand dat Ile de France wordt genoemd, afgelegd met de snelheid van de haastige voetganger: bijna vier mijl ofwel zeven kilometer per uur.
En dan te bedenken dat dit schip, zodra met de „losse” boot wordt gevaren, in staat is dezelfde afstand in drie dagen te overbruggen. De laatste twee dagen schoten wij, gedwarsboomd door een indrukwekkende deining en tegenwind, slechts 136 mijl op, wat neerkomt op een gemiddelde van vijf kilometer per uur. Sinds zondagmiddag kan dus iedere wandelaar die van goede wille is, de sleep bijhouden. Vooropgesteld dat hij of zij bereid is dag en nacht mee te lopen. ” Ik zit deze rekenkundige vraagstukjes op te lossen op een bank in de kaartenkamer van de Zwarte Zee, het blocnote op de knieën. de voeten op ooghoogte tegen een schot, dat als stut moet dienen tegen de zware slingering van het schip op de deining. Het is al vele dagen geen ..schrijfmachineweer” meer en hoewel het gisteravond leek op te klaren, hebben we opnieuw een grauwe, winderige dag gekend, zonder ook maar een sprankje zonneschijn.
Dikke gordijnen
Kapitein Poot komt binnen na de middagdut en begroet mij met een ,.Zonnig Madeira”. Jazeker; de regen komt in dikke gordijnen over de witte ruggen van de norse golven aangezet en de kim ligt degelijk verpakt in het grijs van de laaghangende regenwolken. Toch blijft kapitein Poot tevreden. ,,Zeker, het gaat langzaam, maar we boeken elke dag winst. We zijn nog niet één keer terug gewaaid en de tros is nog heel”. Voor de zoveelste maal vandaag buigt hij zich over de weerkaart van de Atlantische Oceaan. “Het vervelende is”, zegt hij, „dat die hoge druk bij Groenland gehandhaafd blijft. Daarom loopt er geen enkele depressie om de noord en komt alles, richting Biscaje, over ons heen”. Het is inderdaad jammer dat het weer niet wat meer meewerkt. De enige aanwijzing dat wij naar het zuiden stomen, vormt — behalve de stand van het kompas — de temperatuur. Die is, nu wij op een driehonderd mijl westelijk van Kaap Finisterre zijn aangeland, draaglijk geworden. Daarvan heeft het thuisfront, ondanks de dagelijkse Oceaan Post, nog geen weet. Met een beetje geluk zal het weer binnen een week ook wel handzamer worden. De kans daarop stijgt naarmate wij de breedte van Lissabon naderen. We hebben het trouwens wel verdiend, dacht ik zo.
Voorproefje
Een voorproefje van de prettige dingen die ons nog te wachten staan, kregen we gisteravond. Marconist Kees van Langeraad had contact met de sleepboot Maas, die — van Glasgow op weg naar Durban — ter hoogte van de Canarische Eilanden is aangekomen. “Een glad zeetje, wind één tot twee”, meldde de marconist van de Maas. Ik krijg al visioenen van een spiegelgladde, lichtblauwe watervlakte, waaruit de piek van Tenerife als eerste brokje land sinds weken omhoogtrekt. Tegen die tijd gaan we immers met de motorboot op visite bij de runners van de Ile de France. Want het zal een belevenis zijn de mannen weer te zien, die nu al bijna twee weken op een kilometer van ons vandaan wonen, zonder dat we er ooit een glimp van hebben opgevangen.
Doffe klap
Mijn droom wordt wreed verstoord door de doffe klap waarmee een bult water vanonder het berghout van de Zwarte Zee geslagen wordt. Stoere stormgolven beuken met geweld op de kap van onze sleepboot. Een blik naar achteren leert, dat de Ile de France als een getergde olifant zwaar op en neer danst in een gebied van kokende melk. Een krachtige wind waait nu pal uit het zuiden op ons aan en de barometer daalt verder. Zonnig Madeira is nog ver van hier.
Bron: Algemeen Dagblad
Tekst: Piet van den Broecke
fotograaf: Onbekend
Artikelenserie uit collectie familie Lissenberg Schiedam
De Zwarte Zee en Ile de France zijn beide gebouwd door vennoten van I.H.C. Holland N.V. De eerste door Smit te Kinderdijk en de tweede door Werf Gusto te Schiedam.
*Donderdag 6 januari vertrok het boorplatform onder grote belangstelling van de Werf te Schiedam. Op de rivier werd het getrokken door de sleepboten Azië, Europa, Schouwenbank en Steenbank, alsmede de sterkste sleepboot ter wereld, de Zwarte Zee. Op zee ging deze laatste alleen verder met de zware sleep voor een tocht van 2600 mijl. De belevenissen gedurende deze lange sleepreis werden dagelijks in het Algemeen Dagblad beschreven onder de aanduiding: “Op vijf poten naar Dakar”!
Tijdens de tocht naar zee werden o.a. filmopnamen gemaakt voor het bioscoopjournaal (Polygoon) en voor de Nederlandse, Duitse en Engelse televisie.
bron: Gusto Berichten No. 2 1966
Stichting Erfgoed Werf Gusto 2019
Laatst bijgewerkt op: 17 april 2019
