Leestijd: 9 minuten

Het uitbreken van de oorlog in Nederland in mei 1940 zette alles stil.  Er waren nog enkele projecten onderhanden, zoals het viaduct in Den Haag en twee bergingsschepen voor Egypte.  Echter de laatste twee ‘verdwenen’ naar Hamburg. Vanaf halverwege 1940 werd veel gebouwd, maar voor de bezetter. De grote order van 19 ‘Powerboten’ voor de Koninklijke Marine, die afgesloten was in 1939 kwam bijna in zijn geheel te vervallen. Er waren ongeveer zeven boten in aanbouw bij het uitbreken van de oorlog.

Begin 50’er jaren is er sprake van een goed gevulde orderlijst op allerlei gebied. Zowel voor bagger- en scheepsbouw stapelen de orders zich op. De plannen in 1951 gemaakt voor een droogdok voor schepen tot maximaal 28.000 ton dat evenwijdig aan de ‘Voorhaven’ zou worden gebouwd, gingen definitief niet door. Wel of niet via IHC Holland afgesloten. Gusto Staalbouw doet goede zaken in het segment ‘Bruggenbouw’. De kraanbouw-portefeuille is goed gevuld. ‘Gusto Mijnbouw’, de vestiging van Werf Gusto in Geleen draait meer dan goed. De tijd lijkt rijp voor een experiment. Dat komt er in 1958 in de vorm van het booreiland ‘Seashell’. Een opdracht van Shell. Het zou het eerste buiten de Verenigde Staten gebouwde boorplatform worden en de eerste echte offshore opdracht voor Werf Gusto.

Eind vijftiger, begin zestiger jaren vond er een omslag plaats bij Werf Gusto. Het bouwen van zeevrachtschepen werd langzaam afgebouwd. De laatste (Bnr. 242 ‘Inca’) gleed in 1962 van de helling. Door schaalvergroting binnen de zeescheepvaart en een andere manier van vracht vervoeren (Containers) werden de schepen in snel tempo groter. Ook landen als Japan en Korea stortten zich op deze markt en prijsden de Europeanen met hun lage prijzen uit de markt. Werf Gusto concentreerde zich op ander zaken. Ook nu weer was de afdeling ‘Gusto Staalbouw, evenals in de dertiger jaren, de constante factor, die Werf Gusto met de nodige spraakmakende orders overeind hield, zoals de dubbele bascule van de Brienenoordbrug in Rotterdam. De afdeling Kraanbouw die een samenwerkingsverband had met Verschure (Amsterdam) en Conrad (Haarlem) in ‘Holland Cranes’, leverde twee prachtige kraaneilanden af aan Rijkswaterstaat. De weg naar de ‘offshore’ werd in 1965 definitief ingeslagen met de aflevering van het 5 potige booreiland ‘Ile de France’.

De enorme vraag naar baggerproducten had te maken met de ontwikkeling van de zeescheepvaart. De schepen werden groter en groter. Dat vroeg om aanpassingen van de zeehavens. Daardoor ontstond er ook een grote vraag naar grote drijvende havenkranen. Werf Gusto ontwikkelde in 1910/1911 een drijvende kraan, die middels een kegelconstructie om zijn as kon draaien en daardoor een groot bereik had.

De overstap van zeilschepen naar stoom aangedreven zeeschepen gaf aan het begin van de 20e eeuw veel problemen met het bunkeren van deze schepen met steenkool. De steenkool werd door menskracht uit de rijnaken gehaald en al klimmend langs touwladders in de bunkers van het zeeschip gestort. In nauw overleg met de SHV Rotterdam ontwikkelde Werf Gusto een keur aan kolentransporteurs en kolenschepen.

Laatst bijgewerkt op: 13 januari 2024