Categorie archieven: Sleephopperzuigers

Co. 472 ‘W.D. Seaway’ (1963)

Leestijd: 2 minuten

Om 8 uur aan boord van de W. D. Seaway; 8.45 uur vertrek van de Werf Gusto; 9 uur kopje koffie met 2 belegde broodjes. Intussen varende op de Nieuwe Waterweg. Loods aan boord. Op bevel van de loods sleepboten los en op volle kracht de Nieuwe Waterweg uit. J I uur: buitengaats. Direct zandzuigen en met volle lading proefvaren; achten draaien (van 45°SB naar 45°BB; van 45°BB naar MS enz.). Het achteruit varen beproeven terwijl wij weer aan de koffie zaten.

Op de brug werd mij het koersvaren op kom­pas uitgelegd en ook hoe de diepte van de zee­bodem tot de onderkant van het schip gemeten wordt. Terwijl de zuigbuizen in het water lagen werd me ook uitgelegd wat de diepte hiervan was en ook het aantal graden, dat de eerste buis ten opzichte van de tweede maakte (± 10 tot 15°).

Ondertussen was het tijd geworden om te eten (12 uur). We gingen naar de mess, waar we eerst wat dronken en toen vervolgens soep, aardappelen, snijbonen, witte bonen, gehaktbal en een appel na kregen.

Om 12.30 uur gingen we terug naar Hoek van Holland, waar de gasten van boord gingen. Daarna gingen we van het lichtschip bij Hoek van Holland naar het lichtschip ,,Goeree” varen; dat was 12 à 13 mijl.

lk ging weer naar boven naar het stuurhuis, waar ik de radar ging bekijken en om uitleg vroeg aan de Engelse kapitein. Onder het varen werd verder niet veel gedaan. We zijn toen naar de mess gegaan, waar we een kopje thee met cake nuttigden.

Het schip deinde behoorlijk. Om 16:15 uur terug naar het lichtschip bij Hoek van Holland, waar de lossing plaats vond. De bodemkleppen werden hydraulisch geopend door een soort van slede met kettingen, die naar de kleppen liepen. Het lossen van de lading ging niet zo vlug als men verwacht had. Dat kwam door­dat deze lading abnormaal lang in het schip had gezeten. Door water in de ruimen te spui­ten kwam de lading los. Daarna gingen we terug naar de Werf Gusto. Maar eerst werd er weer gegeten: soep, aardappelen, doperwten, kippenvlees en pudding.

Nu nog even een terugblik: op de middag. De vlag van de maatschappij werd gehesen nadat het schip was overgedragen. Aan dek werd drank geschonken. Na de overdracht werd de Engelse vlag aan de achtersteven gehesen.

Na het avondeten ging ik maar weer naar het stuurhuis, waar ik een praatje maakte met de kok. Hij vond, dat de schepen veel vooruit zijn gegaan met de bouw. De W. D. Seaway vond hij een prachtig schip. Hij had slechts één op­merking, nl. dat er in de hutten aan SB geen en in de hutten aan BB wèl wasbakken zitten. Op de Waterweg varende keek ik in de radar en zag de lijnen van de Nieuwe Waterweg dui­delijk op het scherm. Rotterdam en de havens zijn bij avond zeer mooi.

Om 19.30 uur kwamen we weer bij de Werf Gusto aan, waar de zuiger vastgelegd werd. Dit was het einde van de proefvaart. Voor mij was het een zeer geslaagde proefvaart!


Tekst: G. de Vette
Bron: I.H.C. Het Zeskant november 1963


Alle foto’s Digitale Collectie St. Erfgoed Werf Gusto – Fotografie 1-12 Ton Etman. Rest van de fotografie: Onbekend.

Laatst bijgewerkt op: 15 januari 2024

Hopperzuiger Colombo (Co. 195)

Leestijd: 3 minuten

De op 26 Februari j.l. op eigen kracht naar Colombo vertrokken diesel­electr. pers-hopperzuiger “Colombo” ook ingericht als cutterzuiger, is gebouwd en uitgerust als een zeewaardig dubbel-schroefmotorschip, door Werf Gusto voor rekening van de firma Ackermans en van Haaren te Antwerpen in samenwerking met de heer van Oostendorp, raadgevend ingenieur te Amsterdam.

Het werktuig kan op de volgende wijze dienst doen.

verankerd liggend schip zuigt door een beweegbare zuigbuis aan SB en perst naar het laadruim of naar een aan BB zijde gemeerde bak. Voor dit zelfde doel kan ook de meegeleverde stijve zuigbuis worden gebruikt.

verankerd liggend schip zuigt uit het laadruim en perst over boord in een aan BB liggende bak of naar de wal.

al varend lost de zuiger zijn lading door middel van bodemkleppen.

het werkt als cutterzuiger door een zuigbuis met ladder in het achterschip. waarbij het schip door een in het voorschip geplaatste pivot­paal, een paalwagen plus een hulppaal, wordt vooruitgebracht en door 2 zijlieren op het achterschip in dwarsrichting geleid. In dit geval kan men persen door een drijvende leiding naar de wal of door de laadbuizen naar het laadruim als onder 1 genoemd.

Lees verder Hopperzuiger Colombo (Co. 195)

Laatst bijgewerkt op: 10 mei 2019

Proefvaart W.D. Seaway Co.472 (1963)

Leestijd: 2 minuten

Om 8 uur aan boord van de W. D. Seaway; 8.45 uur vertrek van de Werf Gusto; 9 uur kopje koffie met 2 belegde broodjes. Intussen varende op de Nieuwe Waterweg. Loods aan boord. Op bevel van de loods sleepboten los en op volle kracht de Nieuwe Waterweg uit. J I uur: buitengaats. Direct zandzuigen en met volle lading proefvaren; achten draaien (van 45°SB naar 45°BB; van 45°BB naar MS enz.). Het achteruit varen beproeven terwijl wij weer aan de koffie zaten.

Op de brug werd mij het koersvaren op kom­pas uitgelegd en ook hoe de diepte van de zee­bodem tot de onderkant van het schip gemeten wordt. Terwijl de zuigbuizen in het water lagen werd me ook uitgelegd wat de diepte hiervan was en ook het aantal graden, dat de eerste buis ten opzichte van de tweede maakte (± 10 tot 15°).

Ondertussen was het tijd geworden om te eten (12 uur). We gingen naar de mess, waar we eerst wat dronken en toen vervolgens soep, aardappelen, snijbonen, witte bonen, gehaktbal en een appel na kregen. Lees verder Proefvaart W.D. Seaway Co.472 (1963)

Laatst bijgewerkt op: 7 mei 2019

De enige echte ‘Prins’

Leestijd: < 1 minuut

De ‘Prins’ zuigt

(Van een onzer verslaggevers)

Wie nog twijfelt aan de verzekering dat de Rotterdamse haven op tijd klaar zal staan om de mammoet-tanker te ontvangen, heeft veel aan een dagje varen, met de ‘Prins der Nederlanden’. De sleephopperzandzuiger is na , haar stapelloop bij Gusto onmiddellijk ingeschakeld bij het uitdiepen van de vaargeul voor Hoek van Holland, waardoor straks de diepliggende scheepsgiganten naar Europoort zullen worden gedirigeerd.

Velen malen per etmaal zakken de geweldige zuigers van de ‘Prins der Nederlanden’ thans naar de bodem van de Noordzee. Via deze buizen warrelt een mengsel van zand, klei en grint in het ruim van het nieuwe schip. Op deze wijze wordt per uur de ontzagwekkende hoeveelheid van 18.000 ton Noordzeebodem aan zijn oorspronkelijke ligplaats ontrokken.

De grootste

De ‘Prins der Nederlanden’ is dan ook de grootste sleephopper-zuiger ter wereld. Dat zij 143 meter lang is en 22 meter breed, zegt niet zoveel. Dat zij uitgerust is met de modernste apparatuur ook niet. Maar dat voor één lading uit het ruim van de zuiger zoveel 10-tons vrachtwagens nodig zijn dat zij tezamen een file van 15 km zouden vormen, zoveel te meer.
Men kan derhalve gerust zijn. Met het inzetten van deze prins onder de hopperzuigers groeit de geul nog sneller naar de dag waarop zij geschikt is om de olie- en andere reuzen in de scheepvaartwereld te ontvangen. 

bron: Het vrije volk : democratisch-socialistisch dagblad 18-06-1968


Stichting Erfgoed Werf Gusto

Laatst bijgewerkt op: 18 augustus 2018

Zuiger gelicht kust West Afrika

Leestijd: 4 minuten

(Van onze correspondent)

IJMUIDEN. — Kapitein Gatersleben en zijn mannen zijn in de haven van IJmuiden teruggekeerd na met hun zware hef- en bergingsvaartuig „Help” van de rederij Wijsmuller aan de Afrikaanse westkust een bijzonder zwaar karwei te hebben geklaard. In zes weken tijds zijn ze erin geslaagd het wrak van een grote Franse zuiger de „Antwerpen III”#, te verwijderen uit de havenmond van Pointe Noir in de republiek Kongo.

Bergingsschip van Wijsmuller Help 1960-1968
foto: Maritiem Digitaal, bergingsschip “Help”

De havenautoriteiten van Pointe Noir hadden voorgesteld het wrak, dat op 250 meter buiten de haveningang in ruim elf meter diep water was gekapseisd en gezonken, eenvoudig in stukken te schieten om de vaarroute vrij te maken. De technici van Wijsmuller dachten er anders over aan de hand van een groot aantal berekeningen kwamen ze tot de conclusie, dat er een meer praktische methode beproefd kon worden. En kapitein Gatersleben heeft de Antwerpen III” geheel volgens de plannen gelicht, met behulp van samengeperste lucht en het 250 ton hefvermogen van zijn robuuste bergingsvaartuig.

Geen notedopje
De „Antwerpen III” is beslist geen notedopje. De zuiger, die 1200 ton weegt, is 65 meter lang en elf meter breed. Het schip, eigendom van een Franse rederij, werd in 1923 gebouwd bij de Werf Gusto te Schiedam. Voor de zeelui van Wijsmuller was het beslist geen onbekende. De zeesleper „Friesland” had de zuiger vorig jaar nog van Rio de Janeiro naar Pointe Noir gesleept. In die West-Afrikaanse haven is de „Antwerpen III” voor het laatst in actie geweest. Tijdens het transport van grond en slib kapseisde het vaartuig, zonk en kwam op zijn rechterzijde, op de zeebodem terecht, precies in de aanvaarroute, de lichtenlijn van de haven van Pointe Noir. De havenautoriteiten van Point Noir volstonden met de mededeling aan de eigenaren van de zuiger en aan de assuradeuren, dat het wrak moest verdwijnen. Het leek hun het beste het wrak in stukken te schieten en op enkele honderden meters af stand van de plaats waar de „Antwerpen III” was gezonken, naast het lichaam van een van de pieren van Pointe Noir in zee te storten. Er moest in open zee worden gewerkt en daarom had men weinig keuze wie met de berging zou moeten werden belast. Half maart kreeg de firma Wijsmuller opdracht het wrak op te ruimen. Terwijl de „Help” onderweg was naar Pointe Noir werden op het kantoor van Wijsmuller te IJmuiden in drie weken tijd alle berekeningen uitgevoerd voor dit lichtingskarwei. Deze berekeningen gaven alle hoop op succes.

Luchtvulling
Voor het naar boven brengen van de ,,Antwerpen III” had de „Help” al veel materiaal, waaronder grote luchtcompressoren en kikvors  en standaardduikeruitrustingen en camels aan boord. Camels zijn rubberen heftanks, die op of in het wrak worden bevestigd, waarna zij met lucht worden gevuld. In combinatie met deze camels is het hefvermogen van de „Help” 2000 ton. Het gereedmaken van de „Antwerpen III” om het wrak in het geheel met geperste lucht drijvend te brengen, was een boeiend maar moeilijk karwei voor de duikers van de „Help”.
Scheerdraden werden onder de zuiger doorgenomen en daarna begon het karwei om de gehele zuiger klaar te maken voor geperste lucht. De duikers moesten daarbij nauwgezet te werk gaan. Alle openingen en aansluitingen voor de luchtslangen van de compressoren en voor de afvoer van het water moesten worden aangebracht. Achter elkaar kwamen de luchtkasten van de zuiger, de bemanningsverblijven en het voorschip, de machinekamer en de brandstoftanks aan de beurt. Tal van openingen in de zuiger, zoals schijnlichten, lichtkokers, wc-afvoeren en deuren moesten worden gedicht. Onder water werd er veel gelast en gebruik gemaakt van de schiethamer om bouten en luchtaansluitingen in te schieten. Dit karwei werd in drie weken uitgevoerd op de kentering van de regentijd, waarbij in het gebied van de Kongo tornado’s voorkomen. De mannen van kapitein Gatersleben hebben veel last gehad van de harde wind, waardoor de kabels soms braken. Toch kon in deze periode nog het beste worden gewerkt en alles werd op alles gezet om met het werk gereed te komen voor de periode van zware deining zou aanbreken.

Na een laatste inspectie, kon de operatie beginnen. De mobiele compressor, die op een vlot was geplaatst en de compressor van de ,,Help”, stuwden de lucht in het wrak. De ,,Help” spande ook al zijn kracht in en zakte bij het voorschip steeds dieper in het water. De berekeningen en het werkplan bleken juist te zijn. Gespannen keek men aan boord van de ,,Help” toe, terwijl er langzaam beweging kwam in het wrak. De „Antwerpen III” kwam tenslotte geheel volgens het plan met de kiel boven drijven. De operatie was gelukt.

bron: Amigoe di Curacao : weekblad voor de Curacaosche eilanden 01-08-1963

# Gusto heeft in 1923 en in 1925 twee vrijwel identieke zuigers gemaakt voor Ackermans & Van Haaren. In 1923 was dat de “Gelderland III” en in 1925 was dat de “Antwerpen III”. De laatste was beduidend korter en had minder inhoud dan de “Gelderland III”. Uitgaande van de genoemde afmetingen van de “Antwerpen III” in het artikel kunnen we voorzichtig de conclusie trekken, dat het in het artikel genoemde bouwjaar 1923 niet juist is. Dit moet zijn 1925.


Stichting Erfgoed Werf Gusto

Laatst bijgewerkt op: 17 augustus 2018

Een zeer schone te water

Leestijd: 3 minuten

‘Mohana’ betekent: „buitengewoon schoon, zeer fraai”. (Overigens is één der autoriteiten van de haven Calcutta, die zeer veel met de bestelling van het schip te maken heeft gehad, de heer Moh …).
De nieuwe sleepzuiger van die naam ging vrijdag 27 november 1964 bij Werf Gusto op werkelijk perfecte wijze te water.

Sinha Rani, echtgenote van de Indiase ambassadeur
Sinha Rani, echtgenote van de Indiase ambassadeur

Evenals de maand tevoren bij vennoot LSZ, waar de Dredger Zuari voor Indiase rekening te water werd gelaten. verrichtte Sinha Rani, echtgenote van de Indiase ambassadeur in Nederland, de doopplechtigheid (foto hiernaast). Een tewaterlating bij Werf Gusto is altijd een levendige gebeurtenis, vooral ook door de medewerking van Gusto’s Muziekvereniging. De musici zorgen, door het spelen van de volksliederen, voor een gepaste plechtigheid en verder verhogen ze met hun fraaie uniformen en vrolijke marsmuziek de feestelijke sfeer.

Behulpzame werknemers Werf Gusto
Behulpzame werknemers Werf Gusto

Voor een sfeer van gastvrijheid en zakelijke perfectie zorgden ook de in het spierwit geklede medewerkers van Werf Gusto, die, gewapend met zwarte paraplu’s in slagorde gereed stonden om bij de eerste regenspetters de gasten te beschermen.
000Aangezien juist vóór de plechtigheid het weer opklaarde behoefden zij niet in actie te komen; hun aanwezigheid werd er echter niet minder door op prijs gesteld.

Tien jaar onderhandelen

De Mohana zal dienst gaan doen op de toegangsweg naar Calcutta:, de Hooghly Rivier, waar de dikwijls voorkomende hoge deining en zeer sterke getijstromen tot 4½ mijl per uur, het baggeren zeer bemoeilijken.
De tewaterlating van de Mohana heeft een voorgeschiedenis van bijna twaalf jaar. Op de Hooghly Rivier werkten destijds reeds een aantal sleepzuigers, die alle door concurrenten waren gebouwd en die een zuigbuis midscheeps in het voorschip hadden.
Deze constructie was volgens de bouwers van die schepen de enige mogelijke: sleepzuigers met zijzuigbuizen zouden in de verraderlijke stroming hun koers niet kunnen houden en de scheepvaart in gevaar brengen, de zuigbuizen zouden breken. Onze ontwerpers hadden een andere mening, een zuiger met zijzuigbuizen kan voortreffelijk manoeuvreren. Jarenlang werd hierover geschreven en gesproken, vele reizen naar India waren nodig, maar een beslissing werd niet genomen, tot de rivier zo sterk begon te verzanden, dat onmiddellijk meer baggermaterieel in gebruik genomen moest worden. den.
Een tweedehands sleepzuiger werd aangekocht, de door I.H.C. Holland kort na de oorlog gebouwde Maitena. De bedrijfsresultaten van dit schip waren zo goed dat een openbare inschrijving werd gehouden voor een sleepzuiger met twee zijzuigbuizen, het type schip dus dat wij de havenautoriteiten steeds hadden aanbevolen. Dit was in zekere zin een succes, maar wij waren er nog niet, ook niet toen wij als laagste inschrijver uit de bus kwamen.
Pas drie jaar later, na in totaal tien jaren van onderhandelen, werd de Co. 487 een opdracht; nu alweer ongeveer twee jaar geleden.

Bijzondere eisen

Mohana Werf Gusto
Co. 847: Mohana op de helling bij Werf Gusto

Al is de Mohana dan een zuiger van een type waarmee onze ontwerpers en bouwers vertrouwd zijn, het is toch in een aantal opzichten een bijzonder schip.
Ten eerste omdat de opdrachtgevers stoomaandrijving eisten, hetgeen tegenwoordig niet veel meer voorkomt.
De nieuwe zuiger krijgt daarom door IHC Holland gebouwde Smit-Brouwer stoommachines, die zowel voor de voortstuwing als voor zandpompen de energie zullen leveren.
Verder moet het schip in zeer ondiep water kunnen lossen. Dit wordt mogelijk gemaakt door de geringe diepgang en door de Lyster kleppen in de bodem. Deze laatste steken in geopende toestand geen centimeter onder de bodem van het schip uit, maar daar staat tegenover dat ze veel ruimte in de hopper in beslag nemen. Aangezien de inhoud van deze bopper toch 3000 m³ moest zijn, maakten de installatie van de Lyster kleppen en de eis van geringe diepgang het nodig een zeer lang schip te bouwen: de Mohana is 123 meter lang, de langste sleepzuiger die wij ooit gebouwd hebben. Wanneer het schip in het voorjaar van 1965 gereed zal zijn voor de lange reis naar Calcutta zullen wij ongetwijfeld meer te vertellen hebben over deze „zeer schone”.

bron & foto’s: Het Zeskant 1965


Stichting Erfgoed Werf Gusto

Laatst bijgewerkt op: 17 augustus 2018

Co. 472 W.D. Seaway tewaterlating

Leestijd: < 1 minuut
Schilderij van de sleephopperzuiger 'W.D. Seaway'
Schilderij van de sleephopperzuiger ‘W.D. Seaway’

Kaart voor de uitnodiging ter gelegenheid van de tewaterlating van de sleephopperzuiger W.D. Seaway op vrijdag 31 mei 1963 met een foto van de W.D. Seaway naar een schilderij van Victor Trip op de voorkant. Het schip werd in opdracht van de Westminster Dredging Company gebouwd bij de Werf Gusto in Schiedam. De doop en tewaterlating werd verricht door Mevrouw J. Volkers-van Driel.

schilderij: Victor Trip


 Stichting Erfgoed Werf Gusto

Laatst bijgewerkt op: 17 augustus 2018